عرضه اولیه سکه
این اصلی‌ترین و پراستفاده‌ترین استراتژی جذب سرمایه برای راه‌اندازی یک استارتاپ کریپتویی است. می‌توان ICO را روند دیجیتال شدن سهام‌ها نام نهاد. با وجود شباهت‌های زیاد ICO با عرضه اولیه سهام (IPO)، دو تفاوت بسیار مهم بین این دو وجود دارد؛ در عرضه اولیه سکه، سهمی از یک شرکت آینده کسب نکرده و شرکت حتما باید به نوعی مرتبط با کریپتوکارنسی و بلاک چین باشد.
ICO دارای مزایایی برای شرکت‌ها است. سه دستاورد مهم آن برای استارتاپ‌های فعال در حوزه بلاک چین، حفظ کنترل (سرمایه‌گذار در شرکت شما شریک نمی‌شود)، جهانی شدن (نبود محدودیت جغرافیایی برای سرمایه‌گذاری) و نبود مقررات دست و پا گیر (برخلاف روال عرضه سهام در بورس) هستند.
در اینجا خدماتی که در آینده قرار است ارائه کنید را به قیمتی بسیار ارزان‌تر به سرمایه‌گذاران خواهید فروخت. به عنوان نمونه شرکتی شبیه نتفلیکس که کریپتوکارنسی و بلاک چین را با کسب و کارش ادغام کرده است در نظر بگیرید. ایده‌پرداز این پروژه به منظور کسب سرمایه اولیه برای توسعه و راه‌اندازی آن، توکن‌هایی به قیمت 1 دلار به کاربران می‌فروشد، در حالی که قرار است بعد از شروع به کار پلتفرم، هر توکن در سیستم 10 دلار ارزش داشته باشد. پس به قیمتی بسیار پایین‌تر، اشتراک سرویس را خریداری خواهید کرد.
هدف بخش عمده‌ای از سرمایه‌گذاران در یک عرضه اولیه سکه، فروش توکن‌ها بعد از افزایش قیمت آن به واسطه موفقیت پروژه است. اگر یک استارتاپ کریپتویی پیشرفت کند، ارزش توکن‌های آن در بازار ارز دیجیتال افزایش یافته و سرمایه دارندگانش چند برابر خواهد شد. برای درک این موضوع، مثال رو به رو را در نظر بگیرید: یک رمز ارز به نام نئو (Neo) با 33 سنت کار خود را شروع کرد و در سال 2018 قیمتش از 196 دلار فراتر رفت! محاسبه درصد سود این مثال را به خودتان واگذار می‌کنیم!
دیدگاه‌ها