قرارداد هوشمند
نیک سابو (Nick Szabo) در دهه 1990 میلادی، قرارداد هوشمند را به عنوان ابزاری به منظور رسمی و ایمن کردن شبکه‌های کامپیوتری از طریق ترکیب پروتکل‌ها با رابط‌های کاربری، معرفی کرد. اما امروز تعریف متفاوتی از اسمارت کانترکت داریم؛ در صنعت کریپتوکارنسی، قرارداد هوشمند جزو مفاهیم و اصطلاحات مهم بلاک چین و ارز دیجیتال بوده و تعریف ما از آن، یک برنامه اجرا شده روی یک بلاک چین است. آن‌ها در قالب یک توافق دیجیتال کار می‌کنند که توسط مجموعه خاصی از قوانین اجرا خواهد شد. قوانینی که از آن‌ها یاد می‌کنیم، با کدنویسی کامپیوتری از قبل تعریف شده‌اند.
باید موضوعی را به طور صریح اعلام کنیم؛ اگرچه این نوع برنامه‌های بلاک چینی اسمارت خطاب می‌شوند، اما آن‌ها در عمل قراردادهایی حقوقی و حتی هوشمند نیستند! قرارداد هوشمند تنها یک قطعه کد بوده و روی یک سیستم توزیع شده (بلاک چین) به اجرا در می‌آید.
اما مزیت این دسته برنامه‌ها چیست؟ به لطف آن می‌توان پروتکل‌های تراستلس ایجاد کرد. در این جا، طرفین قادر خواهند بود بدون این که نیازمند شناخت یا اعتماد به یکدیگر باشند، تعهداتی را نسبت به هم انجام بدهند. همانطور که احتمالا حدس زده‌اید، یکی از بزرگترین دستاوردهای پروتکل‌های این چنینی، حدف واسطه‌ها است؛ در صورت تحقق یک سری شرایط، عملی مشخص انجام خواهد شد و برنامه از این روند اطمینان پیدا می‌کند، پس نیازی به یک کنترل‌کننده (به ازای پرداخت پول) نیست.
دیدگاه‌ها