بلاک چین چیست؟
تلاش برای دیجیتالی کردن پول تاریخچه‌ا‌ی قدیمی‌تر از بیت کوین دارد، اما مفهوم پول دیجیتالی و الکترونیکی، بعد از ظهور رمز ارزهای مبتنی بر فناوری بلاک چین زیر و رو شد. بلاک چین را می‌توان یک نوع خاص از پایگاه داده، با ساختار متفاوت، خطاب کرد. این ساختار سبب شده بسیاری از آن با عنوان دفتر کل (لجر) یاد کنند. از BlockChain می‌توان در انواع سیستم‌ها استفاده کرد، اما مهمترین و اصلی‌ترین کاربرد آن تا امروز، خلق شبکه‌های رمز ارزی بوده است.
به همین دلیل اغلب مفاهیم پایه و اولیه ارز دیجیتال و بلاک چین با یکدیگر گره خورده‌اند. البته تمام رمز ارزها مبتنی بر فناوری نام برده نیستند، اما اغلب آن‌ها نظیر مهمترین و پراستفاده‌ترین کوین‌های بازار بر پایه بلاک چین خلق شده‌اند. به عنوان نمونه می‌توان به بیت کوین، اتریوم و تتر اشاره کرد که بیشترین حجم معاملات روزانه بازار کریپتوکارنسی را در اختیار دارند.
غیر ممکن بودن دست‌کاری یا تغییر داده بعد از ذخیره‌سازی آن، BlockChain را تبدیل به یک فناوری ایده‌آل برای ساخت شبکه‌های مالی کرده است. دیتا در چارچوبی تحت عنوان بلاک ذخیره شده و بلاک‌ها با اتصال به یکدیگر، زنجیر‌ه‌ای را تشکیل می‌دهند (در بلاک چین، کلمه Chain به معنی زنجیر است). به عبارت ساده مجموعه‌ای دیتا به صورت بلاک دسته‌بندی می‌شود. سپس این بلاک‌ها به یکدیگر اتصال پیدا می‌کنند.
هر بلوک دارای اطلاعاتی برای لینک شدن به بلوک قبلی است. لینک یا همان پل اتصالی بین یک بلوک با بلوک بعدی، بر اساس محتوای آن ساخته می‌شود، به همین دلیل دست‌کاری داده‌ی سلول باعث پخش شدن ویروسی تغییر در کل پایگاه داده و تغییر ماهیت آن خواهد شد. در نتیجه هر گونه دست بردن در پایگاه داده خیلی سریع محرز می‌شود. برای درک بهتر تصویر زیر را در نظر بگیرید.
داده نخستین سلول به یک شناسه دو حرفی تبدیل و به عنوان بخشی از ورودی سلول بعد از آن استفاده می‌شود. در این مثال، شناسه دو حرفی KP باید برای پر کردن سلول بعدی در صف دوم (defKP) استفاده شود. در نتیجه اگر اولین داده ورودی (abcAA) را تغییر بدهید، ترکیب متفاوتی از حروف را در سایر سلول‌ها دریافت خواهید کرد. تصور کنید دیتای نخستین سلول این بلاک چین را تغییر داده‌اید. در ادامه یک شناسه متفاوت دریافت کرده و سلول بعدی نیز متناظر با این تغییر، داده‌ای متفاوت خواهد داشت.
این یک مثال ساده برای درک مفاهیم پایه و اولیه بلاک چین درباره چگونگی عدم امکان تغییر داده بعد از ذخیره‌سازی بود. در عمل، هشینگ بلوک‌ها را به هم متصل می‌کند. منظور از این کار، وارد کردن داده، بدون توجه به اندازه آن، داخل یک تابع ریاضی است تا یک خروجی با طول همواره یکسان تولید شود. این خروجی هش نام دارد. احتمال یکسان شدن هش دو ورودی متفاوت بسیار بسیار پایین است. با تغییر تنها قسمت کوچکی از محتوا، خروجی آن از تابع هشینگ کاملا متفاوت خواهد شد، به همین دلیل تغییرات خیلی زود محرز می‌شوند.
دیدگاه‌ها